توسط حضرت آيت الله حاج سيد محمد محسن حسيني طهراني چکیده: 1 مسئله مُثُل افلاطونيه بالاتر از عالم مثال است، مثال در مادون آن قرار دارد و آن يك حقيقت سعه اي و اطلاقي است كه نسبت به تمام افراد مادون خود به يك حيثيت و عنوان صدق مي‌كند. 2 اثبات مثل افلاطونيه از راه بساطت و صرافت وجود. 3 يكي از پيچيده‌ترين مباحث اين است كه چطور وجود در عين بساطت و صرافت وقتي حد و ماهيت به خود گرفت، از صرافت خارج نشد؟. 4 ماهيت عبارت است از نفس‌الوجود و اين مسئله در حلّ اين معضل بسيار راه گشاست. 5 ماهيت امر عدمي نيست. 6 صرافت، ذاتي وجود است و سلب صرافت از وجود يعني سلب وجود از خودش. 7 وقتي وجود در عين ظهور بساطت خود را از دست ندهد به اين نكته مي‌رسيم كه تمام آنچه در عالم وجود ظهور خارجي دارد با يكديگر اتحاد و معيّت دارند و اشعار ابن فارض در تائيّه شاهد اين معناست. 8 دو معنا براي كلام نوراني اميرالمؤمنين عليه‌السلام در وصيت‌نامۀ آن حضرت در نهج البلاغه.