توسط حضرت آيت الله حاج سيد محمد محسن حسيني طهراني چکیده: 1 آنچه در عالم خارج صورت عيني دارد يك جنبۀ حكايي در عالم مثال دارد كه آن صورت مثالي حقيقت اشياء را تشكيل مي‌دهد و مُثُل افلاطونيه بالاتر از اين صورت مثالي قرار دارد. 2 بين صورت مثالي و عيني انفصال و انفكاك نيست، زيرا مثال علت است. و انفصال بين علت و معلول معنا ندارد. 3 عالم مثال با خود شخص است نه جداي از او و شخص رائي خود را در عالم دیگری نمي‌برد تا إخبار از غيب دهد، لذا نفس عالم مثال در خود اين عالم است. 4 علت اشتباه در مكاشفات اين است كه شخص شواهدي را مي‌بيند و خيال مي‌كند تنجّز و فعليّت خواهد يافت. 5 نام گذاري صحن مقدس امام رضا عليه‌السلام به صحن قدس اهانت به آن حضرت است. 6 مُثُل افلاطونيه يعني تمام حقايق عينيۀ خارجيه با اختلافشان مرتبط و متصل به يك حقيقت و صورت كلي مي‌باشند. لذا بسياري از بزرگان اختلاف هويت اشياء را اختلاف ذاتي نمي‌دانند. 7 به عبارت ديگر آن صورت كلي و سِعهاي مقام واحديت است كه همه در آن مرتبه جمعند. 8 از مثل افلاطونيه مي‌توانيم به مسئله ولايت منتقل شويم كه اين صور كلّي نفس ناطقه با ساير صور موجودات در يك نقطه اشتراك دارند كه همان رأس الواحدية است كه آن نقطۀ مركزي صادر اول و نفس‌النبي صلي الله عليه و آله و سلّم است.