می سوزونه دلمو، شوق دیدار بقیع
کی میشه سر بذارم، روی دیوار بقیع
آهسته گریه کنم، با یاد غربت تو
این دل رو جا بذارم، گوشه ی تربت تو
یا امام حسن / ای غریب فاطمه
دست لطف تو / سفره دار عالمه
از غریبیات /هر چقد بگم کمه
یا امام حسن
(سیدی حسن، ای غریب فاطمه)

دست و پاتو می‌بوسم، از حال با گریه میرم
هر جوری باشه ازت، اذن میدون می‌گیرم*
میدونم نه نمیگی، تو به یتیم حسن
شیرین تر از عسله، از عشقت کشته شدن
مهربون عمو/ رزم من دیدن داره
آخه رزم من / جلوه حسن داره
آخه رزم من / جلوه حسن داره
مهربون عمو
(سیدی حسین، اذن رفتنم بده)

طفلی که گریه میکرد، پای تابوت حسن
مگه میشه که حالا، تیربارونش نکنن؟
آه از اون لحظه ای که، افتادی دست عدو
از دست و پا زدنت، پیش چشمای عمو
پا نکش به خاک/ میکشی منو عمو
تنها موند حسین / با سپاهِ روبرو
غربت منو / با برادرم بگو
زاده ی حسن
(یا بن مجتبی، نوگل برادرم)

شاعر: محمد مهدی سیار