نام تو، پر از خاطره هاییست که صد قرن
از حادثه ها و تب ایام گذشته ست

سرسبزترین سرخی فردای سپید است
رازی که به پیشانی کوه و دل دشت است

در فرش و خط و نغمه،در شعر و ترانه
فرهنگ و زبان، گویش هر کوی و کرانه

در خشت و در آیینه،در ترمه و کاشی
ذوقیست که تو هستی و شوقیست که باشی

ایران من! ای ریشه ی من، برگ و بر من
با نام تو، تاریخ پراست از اثر من

ایران من! ای عشق من، ای دار و ندارم
جان از تو گرفتم، به که جز تو بسپارم؟

از عمق خلیج فارس تا اوج دماوند
تفتان و سرخس و ارس و زاگرس و اروند

هر قوم وطن، سف شکن روز مباداست
خاک تو، خروشانی و آرامش دریاست

ایران من! ای ریشه ی من، برگ و بر من
با نام تو، تاریخ پر است از اثر من

ایران من! ای عشق من، ای دار و ندارم
جان از تو گرفتم، به که جز تو بسپارم؟