پدرم پیوسته خنده بر لب دارد
خنده حتی وقتی که غم و تب دارد
سینه اش نیزاری است که پُر از اسرار است
در سکوت سبزش حرف ها بسیار است...
پدرم پیوسته خنده بر لب دارد
خنده حتی وقتی که غم و تب دارد
سینه اش نیزاری است که پُر از اسرار است
در سکوت سبزش حرف ها بسیار است
ظرف تنگ دل او، مثل اقیانوس است
عشق چون مروارید در دلش محبوس است
گاه کم حرفی او می کند غمگینم
در سکوتش گاهی نیشکر می چینم
نه فقط لبخندش، که غمش هم زیباست
پدر جانبازم نگران گُل هاست