ندیدم هیچ کس را مهربانتر، زمادر در تمام زندگانی، شوم آسوده از هر رنج وقتی، نگاهم می کند با مهربانی، ز لبخندم لبش پرخنده گردد، ز اندوهم ببازد رنگ و رورا، چو در آغوش گرمش جای گیرم، درون قلب خود می بینم او را، رود از یاد من هر رنج و دردی، چو می بینم نگاه مادرم را، ز شادی می کنم پرواز وقتی، نوازش می کند موی سرم را، خدای مهربان من تو دادی، صفا و مهربانی را به مادر، به غیر از تو هیچکس نیست، در این دنیا ز مادر مهربانتر