توسط حضرت آيت الله حاج سيد محمد محسن حسيني طهراني چکیده: 1 مقصود از علوم استناره قلب و اناره به خلق است. 2 انسان در مسير ضلالت به جائي مي‌رسد كه شيطان براي اغواء او كم مي‌آورد و از شيطنت او در عجب مي‌ماند. 3 علومي كه انسان فرا مي‌گيرد بايد در قلب تمكن پيدا كند و الاّ هيچ فايده‌اي ندارد و نقل قضيه‌اي در همين راستا. 4 آن كسي كه حقيقت در قلب او رسوخ نكرده با یک فرد يهودي تفاوتي ندارد، گرچه دعوت به نور و هدايت كند. 5 نقل قضيه‌اي از مرحوم هداية الله غروي تبريزي راجع به شيخ علي هندي از معدود مجتهدين نجف. 6 معاصي منحصر به ظاهر نيست. ابوحنيفه و عمر سعد و امثال اينها به مراتب آلوده‌ترند، زيرا باطن را آلوده كردند. 7 كلام مرحوم علامه طهراني رضوان الله عليه در وقتي كه عده‌اي پيشنهاد مي‌دادند براي عمل جراحي به خارج برويد: من چگونه از پيشگاه امام رضا عليه‌السلام بيرون بروم و در بلاد كفر خود را به دست يك مشت افراد بي‌دين و شراب‌خوار بسپارم در حالتي كه مُبلّغ دين هستم، فرداي قيامت جواب امام صادق عليه‌السلام را چه بدهم؟! 8 سفر مرحوم علامه طباطبائي رضوان الله عليه به همراه مرحوم مطهري به خارج از باب تقاضاي مرحوم مطهري بود و الاّ شخص ايشان مايل نبودند؛ البته اگر مرحوم علامه طهراني رضوان الله عليه بودند، با وجود تقاضا نمي‌پذيرفتند.