حس حزنی غریب دارم من

از دم صبح بی قرارم من

اینکه امروز اگر ظهور کنی

فصل پاییز یا بهارم من

شرم دارم که قافل از شده ام

به خود بی خودم دچارم من

ناحیه خوانده ام که فرمودی

بر دل خویش داغ دارم

گفته ای در مصیبت جدم

روز و شب اشک اگر ببارم من

گر مبدل شود به خون اشکم

باز همواره در شرارم من

آمده ام پا به پات گریه کنم

دست بر سینه میگذارم من

از تو امروز اذن میخواهم

روضه ای بر زبان بیارم من

چون غم شاه کربلا حسن است

هر یتیمی ز مجتبی حسن است

سیزده ساله بود عالم بود

واقف بر همه عوالم بود

قلب خود را سپرده بود به عشق

در وجودش حسین حاکم بود

فقه احلی من العسل از اوست

مرجع اعظم اعاظم بود

قمر نجمه بود و شمس جهان

نجم زیبای آل هاشم بود

میشود گفت قاسم ابن حسین

همه جا با حسین دائم بود

هر چه غیر از حسین و دور حسین

در دل و دیده اش مزاحم بود

علی اکبر عموی هشت امام دایی هشت امام قاسم بود

رخت او بهترین غنائم بود

همه ی دهر تحت فرمان اش جان عباس بسته بر جانش

کنج لب های حور زد تبخال

مثل تیر از کمان جهید غزال

نیمی از صورتش نهان در ابر

نیمه ی دیگرش شبیه خیال

خود تمثال حضرت مولا

هر که از دیگری نمود سوال

کیست این طفل پاسخش گفتن

میوه حیدر است اما کال

تیغ خود در آسمان چرخاند

لرزه انداخت بر سه تیغ جبال

نعره زد لحظه ای انا ابن حسن

کل لشکر زهیبتش شد لال

زد به لشکر سپاه کفر رمید آنچنان رمد شیر از شغال

لحظه ای بعد گفت با ازرق

گر ندیده ایی درست چشم بمال

بعد از این نوچه هات نوبت توست

تیغ من آتش قیامت توست

مرد ازرق به وقت آمدنش

لحظه ی نقش بر زمین شدنش

گفت با خود که این چه بود چه شد

تیغ کی رد شدست از بدنش

زد به قلب سپاه شیر جوان

جلوه گر شد حسین و حسنش

بارش سنگ شد شروع و عمو

دید افتاد گوهر یمنش

دید عمویش به زیر دست و پا

در دل خاک دست و پا زدنش

دید شد پایمال مرکب ها

پر جای هلال شد کفنش

بدنش ظاهرا که سالم بود

مثل زهرا شکسته بود تنش

سر چو اکبر به این تفاوت که

لگد اسب خورده بر دهنش

زخم هر چه به روی او خورده

قبل از او بر دل عمو خورده