به‌هوش باش و از این دست دوستی بگذر/به‌هوش باش که از پشت می‌زند خنجر

به‌هوش باش مبادا که سحرمان بکنند/عجوزه‌های هوس، مطربان خُنیاگر

چنان مکن که کَسان را خیال بردارد/که بازهم شده این خانه بی‌در و پیکر

بدا به ما که بیاید از آن سر دنیا/به‌قصد مصلحت دین مصطفی کافر

به این خیال که مرصاد تیر آخر بود/مباد این که بنشینیم گوشه سنگر

که از جهاد فقط چند واژه فهمیدیم/چفیه، قمقمه، پوتین، پلاک، انگشتر

بدا به من که اگر ذوالفقار برگردد/در آن رکاب نباشم سیاهی لشکر

بدا به حال من و خوش به حال آن که شدست/شهید امر به معروف و نهی از منکر

چنین شود که کسی را به آسمان ببرند/چنین شود که بگوید به فاطمه مادر

قصیده نام تو را برد و اشک شوق آمد/که بی‌وضو نتوان خواند سوره کوثر

زبان وحی، تو را پاره تن خود خواند/زبان ما چه بگوید به مدحتان دیگر؟

چه شاعرانه خداوند آفریده تو را/تو را به‌کوری چشمان آن هو الابتر

خدا به خواجه لولاک داده بود ای‌کاش/هزار مرتبه دختر، اگر تویی دختر

چه عاشقانه، چه زیبا، چه دلنشین وقتی/تو را به دست خدا می‌سپرد پیغمبر

علیست دست خدا و علیست نفس نبی/ علی قیام و قیامت علی علی محشر

نفس‌نفس کلماتم دوباره مست شدند/همین که قافیه این قصیده شد حیدر

عروسی پدرِ خاک بود و مادرِ آب/نشسته‌اند دو دریا کنار یکدیگر

شکوهِ عاطفه‌ات پیرهن به سائل داد/چنان‌که همسر تو در رکوع انگشتر

همیشه فقر برای تو فخر بوده و هست/چنان‌که وصله چادر برای تو زیور

یهودیانِ مسلمان ندیده‌اند آری/از این سیاهیِ چادر دلیل روشن‌تر

حجاب روی زمین طفل بی‌پناهی بود/تو مادرانه گرفتیش تا ابد در بر

میان کوچه که افتاد دشمنت از پا/در آن جهاد نیفتاد چادرت از سر

میان آتشی از کینه، پایمردی تو/نشاند خصم علی را به خاک و خاکستر

کنون به تیرگی ابرها خبر برسد/که زیر سایه آن چادر است این کشور

رسیده است قصیده به بیت حسن ختام/امید فاطمه از راه می‌رسد آخر