مناجاتی زیبا و شنیدنی از درد دلی عاشقانه با حضرت معبود«پروردگار؛ آگاهی تو از گاه و بیگاه من و علم تو به آنچه از من پنهان و بر من آشکار است مایه‌ی هراس است و باعث افتخار. هراس از آن‌که خداوند بزرگ و قادر و متعال وقتی هیچ از من و اعمالم نیست که بر تو پیدا نباشد با اینهمه ناشایستگی و نادانستگی چه کنم که حتی خجلت و سرافکندگی به فریاد شرمساری‌ام از این اعمال نمی‌رسند و هراس از تو و قهر تو، بهترین توصیف حالم می‌شوند و افتخار؛ خداوند که در هر حال و هر حالتی و در هرگاه و بیگاهی، چه در ظلمت سیاه شب و چو در روشنایی سپید روز، چشمان خداوند همراهی‌ام می‌کنند و امن و امانم می‌بخشند.»(تیتراژ پایانی برنامه سمت خدا)(2:22)