شانه‌های «آیت الله مجتبی تهرانی» به وضوح می‌لرزید، با صورتی خیس و صدایی غمناک گفت: «از همه‌تان تقاضا می‌کنم من را هم دعا کنید. تعارف نمی‌کنم و جدی میگویم. من محتاج دعای شما هستم.» این را که گفت، صدای هق‌هقش بلند شد...(1:45)
تاریخ، گاه انسان‌هایی به خود دیده که اگرچه مانند همه آدمیان، از خاک بوده‌اند ولی روحی دگرگونه داشته‌اند؛ اما مشکل این‌جاست که این آدمیان را چگونه باید روایت نمود؟
لطفا منتظر باشید ...
