جای آهو،
دشت و بیابون.
دُمش ریز،
سُمش تیز،
شاخِش چه نازه.
جای خرگوش،
بیشه و هامون.
چه با هوش
چه خوشگل
گوشش درازه.
جای بلبل،
گلزار و گلشن.
پرش نرم،
خودش ریز،
صداش قشنگه.
جای گنجیشک،
کوچه و برزن.
تنش گرم،
نوکش تیز،
زبر و زرنگه.
جای اردک،
کنار برکه.
خوش‌آواز،
عروسه،
پنجه‌ش حنایی.
جای ماهی،
میون دریا.
بُلوره،
بی‌آواز،
برقش طلایی.
جای «شیر»ه،
پهنای جنگل.
چه بی‌باک،
چه قُلدُر،
چه قُلچُماقِه.
جای «فیل»ه،
هر جای جنگل.
چه پر زور،
چه گُنده،
قَدِ اُتاقه.
جای میمون،
شاخ درخته.
رَسَن باز.
هنرمند،
جنگل نشینه.
جای آدم،
دنیای خوشگل.
این خوشگل،
ستاره‌س،
اسمش زمینه.
این ستاره
با آب و خاکش
تو هر چی
ستاره‌س
مثل نگینه.