برف محمد معتمدی

برف بارد دانه دانه، می‌رود یارم به خانه
باد سردی گیسوی‌اش را می‌زند آهسته شانه

آتش سوزان عشق‌اش می‌کشد در دل زبانه
می‌رود همچون نسیمی می‌گریزد شاعرانه

می‌زند بر پیکر من عشوه‌هایش تازیانه
دانه‌های برف ریزد روی موی‌اش روی شانه

سحر و افسون کرده دل‌ را آن دو چشم جاودانه
می‌کند بر من نگاهی یک نگاه عاشقانه

می‌دود مانند آهو من به دنبالش روانه
دانه‌های برف ریزد روی موی‌اش روی شانه