آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
دختری
سینیِ غذا به دست
با نگاهِ کودکانه‌اش به زائران
تعارفِ تبسّم و سلام می‌کند
التماس…
پشت التماس:
«یا ضُیوفنَا الکرام!
اَلطّعام! اَلطّعام! الطعام!»
من به اتفاق کودک درون خود به شام می‌روم
سینی و سری شبیهِ آفتاب…
کاش سینیِ مسی نماد آسمان نبود
کاش آفتابِ شام دخترک
این‌قدَر عیان نبود
کاش پشت ابر بود
;