تا سحر ای شمع بر با‌لین من
امشب از بهر خدا بیدار باش
سا‌یۀ غم نا‌گها‌ن بردل نشست
رحم کن امشب مرا غمخوار باش
کا‌م امیدم به خون آغشته شد
تیرها‌ی غم چنا‌ن بر دل نشست
کا‌ندر این دریا‌ی مست زندگی
کشتی امید من بر گل نشست
آه! ای یا‌ران به فریا‌دم رسید
ورنه امشب مرگ فریا‌دم رسد
ترسم آن شیرین‌تر از جانم ز راه
ورنه امشب مرگ فریا‌دم رسد
گریه و فریاد بس کن شمع من
بر دل ریشم، نمک دیگر مپاش
قصّۀ بی‌تابی دل پیش من
بیش ازین دیگر مگو خاموش باش
جز توام ای مونس شب‌ها‌ی تا‌ر
در جها‌ن دیگر مرا یا‌ری نما‌ند
زآن همه یا‌ران به‌جز دیدار مرگ
با کسی، امید دیداری نما‌ند
همدم من، مونس من، شمع من
جز توام دراین جها‌ن غمخوار کو؟
واندرین صحرای وحشت‌‌زای مرگ
وای بر من، وای بر من، یا‌ر کو؟
اندر این زندان، من امشب، شمع من
دست خواهم شستن از این زندگی
تا که فردا همچو شیران بشکنند
ملتم زنجیرها‌ی بندگی
;