در یونان باستان و در روم قدیم کاربرد داشته و یونانیان برای معطر کردن شراب از آن استفاده می‌کردند. در کتاب آشپزی رومیان (اِپیسوس)∗ این گیاه را به همراه پونه کوهی و انجدان رومی و گشنیز در بسیاری از دستورهای غذایی به کار می‌بردند. امروزه مصرف کمی در آشپزی دارد.

هرچند روغن پونه بسیار سمی است، اما مصرف این گیاه به صورت تازه وخشک متداول است. مهاجرین اولیه در آمریکا از پودر خشک شده آن برای دفع حشرات استفاده می‌کردند. در تاریخچه انجمن سلطنتی لندن خاطرنشان شده‌ است که این انجمن استفاده از پونه را برای کشتن مار زنگی پیشنهاد داده‌است.

مصرف دارویی آن بیشتر برای خاصیت آرامبخشی و رفع سوءهاضمه و گاهی برای تسریع سقط جنین بوده‌است. همچنین کاهش نفخ معده را نیز از خواص آن ذکر می‌کنند. دم کرده برگ و گل آن در دل‌درد و آنفلوآنزا موثر است.