هرچقدر گریه کنم سیر نمیشم حسین جانم من چه جوری از غم تو پیر نمیشم حسین جانم حلالم کن اگه واسه غم تو نمردم حلالم کن اگه کم برا تو غصه خوردم حلالم کن اگه مرهم زخمات نبودم حلالم کن اگه نوکر خوبی برات نبودم
امان نداد مرا این غم و به‌جان افتاد میان سینه‌ام، این درد بی‌امان افتاد به راه، رووی زمین می‌نشینم و خیزم نمانده چاره که آتش به استخوان افتاد چنان به سینه‌ی خود، چنگ میزنم از آه که شعله بر پر و بال کبوتران افتاد کشیده‌ام به سر خود، عبا و می‌گویم بیا جواد که بابایت از توان افتاد بیا جواد که از زخم
بابا سرم تنم جگرم پهلویم پرم یکی دوتا که نیست کبودی پیکرم از تو چه مانده است بگویم که ای پد از من چه مانده است بگویی که دخترم از تو سوال میکنم انگشترت کجاست که تو سوال میکنی از حال معجرم دیدم چگونه سرت را به طشت زد حق میدهی بمیرم و طاقت نیاورم
نسیم هم به زیارت‌گه تو راه ندارد که صحن آینه، جایی برای آه ندارد تو جلوه‌دار جلال و جمال وجه خدایی نیابمت که خداوند، بارگاه ندارد مزار توست همان‌جا که رووی خاک نوشته کجاست آن که بگوید، «علی» سپاه ندارد اگر زیارت قبرت، نصیب ما بشود ز اشک، دیده‌ی ما فرصت نگاه ندارد نماز بی تو، قعودی بدون رکن و قیام
خدانگهدار ماه خدا خدانگهدار اشک و دعا خدانگهدار ای روضه‌ها الهی العفو؛ یا ربّنا دو دیده‌ی ما، گریان شده دگر زمان هجران شده نما حلالم ای میزبان به تو جفا از مهمان شده الهی العفو؛ یا ربّنا مرا بغل کن ای مهربان پرم بده تا هفت‌آسمان تو لااقل از من، دل نکن دلم گرفته از این و آن الهی العفو؛ یا ربّنا ب
امان نداد مرا این غم و به‌جان افتاد میان سینه‌ام، این درد بی‌امان افتاد به راه، رووی زمین می‌نشینم و خیزم نمانده چاره که آتش به استخوان افتاد چنان به سینه‌ی خود، چنگ میزنم از آه که شعله بر پر و بال کبوتران افتاد کشیده‌ام به سر خود، عبا و می‌گویم بیا جواد که بابایت از توان افتاد بیا جواد که از زخم
من شکر حق دست بر قضا بین اولاد مرتضی هستم مهمون سفره‌ی علی‌بن‌موسی‌الرضا سلام آقا؛ سلام جانان سلام محبوبم؛ سلام سلطان ای صاحب و سلطانم! ای شاه خراسانم علی جانم علی جانم راهی به حریم عشق، غیر از تو نمی‌دانم علی جانم علی جانم ای مشهد درّ و ایران صدف گنبدش خورشید شرف گلدستش عین کربلاس ایوان‌هاش ایوا
خدا! چرا مرگ دیر کرده منو، مصیبت پیر کرده تنم پر از جای نیزه دلم توو گودال، گیر کرده مثه عمّه، بستن دستمو فقط عمّه می‌دید اشکمو اونا که مارو بردن به شام غریب گیر آوردن جدّمو من گریه می‌کردم؛ بابا گریه می‌کرد سر عمو اصغرم روو نیزه‌ها گریه می‌کرد قحطی آبو دیدم من حال ربابو دیدم من با اهل‌بیت پیغمبر
الهی و ربّی! ببین بی‌نوایم ثوابی ندارم؛ سراپا خطایم من آنقدر توبه شکستم که دیگر به پیش تو، رنگی ندارد حنایم به اخم و سکوتت ز من روو مگردان مرانم از این در؛ بده ناسزایم به پشت در خانه‌ات می‌نشینم بگو تا که داخل بیایم، نیایم؟ وفایت همیشه به دادم رسیده ببخشم که عمری فقط بی‌وفایم نبین رووسیاهم؛ نبی
مرغ دل پر میزنه کربلا سر میزنه یا حسین بن علی دلا طاقت نداره ملت ما شب و روز گل و لاله میکاره برای دیدن تو از چشا خون میبارهاین جونا عاشق قبر تون در ره تو میگذرن از جون و تن کی میشه قبر تو رو بوسه زنم
گفت بیا که گریه کنم لحظه های آخر را بخوان ز چشم ترم حال و روز خواهر را دلم قرار ندارد بیا که تا دم صبح بنالم از سر شب روضه های مادر را پریده خواب رب از خیال حرمله باز گرفته است به چادر گلوی اصغر را خداوند که بمیرم در این شب و فردا که که روی نیزه نبینم سر برادر را
گم کرده ام به ظلمت شب نور ماه را حس می کنم بدون تو سختی راه را تا کی بناست از غم و داغ مُفارقت هر صبح و شام سر بکشم جام آه را امسال هم گذشت و ندیدم نگار خود ی طی می کنم بدون تو هر سال و ماه را آقا اگر چه نوکر خوبی نبوده ایم از ما مکن دریغ تو نیمه نگاه را
لب گشود و عقده از دل باز کرد با حسینش راز دل ابراز کرد کای زدور خورد سالی یاورم یاد داری در کنار مادرم؟ ماه رخسارت زمن دل می ربود تا برد خوابم نگاهم بر تو بود؟ یاد داری شامگاهی با حسن راه پیمودید دوشادوش من؟
جان به پیکر داشت وقتی مشک ها جان داشتند کاش میشد ابر ها آن روز باران داشتند کاش میشد قطره آبی به خیمه میرسید آب ها هم کاش که حر پشیمان داشتند آب باعث شد که مردی آب شد پیش همه آب ها از شمر گویا اذن میدان داشتند کودکی آرام شد با لای لای تیر ها بعد از آن گهواره ها خواب پریشان داشتند
در فکر تو هستم ولی در جستجو، نه بی‌آبرو هستم ولی بی‌آرزو، نه شاید شدی نومید از من، ناامیدم یا که رهایم کرده‌ای آقا؛ بگو نه یک‌بار شد، راضی شوی یا شاد باشی از این من بی‌طاقت بی‌آبرو، نه بار گناهانم، مرا شرمنده کرده من روسیاهم خوب من؛ بی‌چشم و رو، نه دروازه‌ی راه وصال، اشک زلال است هرگز کسی دیده نما
تو این خرابه ی سرد تنم شده پر درد اگر بدونی فراق با دل من چه نکرد وقتی که دیدمت اولش که نشناختمت خیلی زود از دست دادمت بابایی با پا نه با سرت اومدی پیش دخترت مونده کجا بال و پرت بابایی
صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن ما را غبار خاک ره بو تراب کن دنیای بی علی همه خوابی است خوف ناک گر برگ عشق می طلبی ترک خواب کن ما مرد زهد و توبه و طامات نیستیم ما را خراب ساقی کوثر خطاب کن
خوشا من که نام تو را میشناسم که این التیام تو را میشناسم امیدم همین است روز قیامت بگویی سلام تو را میشناسم مثلا فکر کن عمو برگشت مثلا مشک آب بر دوشش مثلا هر کسی که در خیمه است غم و دلشوره شد فراموشش
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد پدرش چیز زیادی که نمی خواست فرات یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد خون حیدر به رگش در تب و تاب است ولی بگذارید به سن علی اکبر برسد
من در دو جهان غیر تو غمخوار ندارم ارباب منی جز تو دگر یار ندارم ای عشق ای جان مظلوم عطشان ای روح و ریحان من ای جان و جانان من بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی‌شود داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود من اسمه دوا حسین و ذکره شفا حسین
از هر طرف می زدن با نیزه ها با سنگ جفا ای وای تو رو زدن بغضا به مرتضی می دونه خدا که چه غصه ای رو قلبم اومده تا دیدم با کینه یه لشکر ابن ملجم اومده مثل دل بابا فرقت شکست جسمت مثل دلم در خون نشست
میرسد جمعه ی موعود و سواری از راه هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله بگذارید کنار بدنش گریه کنم بر دل زخمی و غرق مهنش گریه کنم بگذارید گلم را که فتادس به خاک کنم از چادر مادر کفنش گریه کنم
بیا که از قدمت سبزی بهار بیاید بیا که روشنی روز و روزگار بیاید خزان ظلم به تاراج بادغ دست گشوده بیا بیا که به همراه تو بهار بیاید بیا که عیسی پشت سرت نماز بخواند بیا که خزر به پیش تو هر وداع بیاید
بیا که از قدمت سبزی بهار بیاید بیا که روشنی روز و روزگار بیاید خزان ظلم به تاراج باغ دست گشوده بیا بیا که به همراه تو بهار بیاید بیا که عیسی پشت سرت نماز بخواند بیا که خزر به پیش تو پرده دار بیاید
ما را بدون تو نبوَد راه چاره‌ای یا ایّهاالعَزیز نگاهی، اشاره‌ای چشم‌انتظار بر لب ساحل نشسته‌ایم دریای انتظار ندارد کناره‌ای ما را به غیر گریه‌ی طفلانه راه نیست پس گریه می‌کنیم به شوق نظاره‌ای از بس که با دروغ دم از ماه می‌زنیم سوسو نمی‌زند به شب ما ستاره‌ای
جاریست چو باران عرق شرم به رویم از عفو تو یا از گنه خویش بگویم؟ ترسم نگذارند به فردای قیامت یک برگ گل از باغ وصال تو ببویم تو زود رضا می‌شوی از بنده ولی من دیر آمده‌ام تا که رضای تو بجویم من رو به در غیر تو بردم، تو ز رحمت آغوش گشودی که بیا باز به سویم
اسیر درد شدیم و دوا نیامد باز گذشت ماه خدا ماه ما نیامد باز شبیه هر رمضانی که بی تو آمد و رفت نفس به سینهٔ ما ماند و جا نیامد باز چقدر هر سحر از درد دوریش یک ماه صدا زدیم که آقا بیا؛ نیامد باز دوباره من نشدم آنچه را که او می‌خواست دوباره کرد برایم دعا نیامد باز
قرارِ وصل، دل بیقرار می‌خواهد وصال، عاشقِ چشم‌انتظار می‌خواهد امام؛ راه رسیدن؛ به شرط همراهی‌ست به قدرِ یک قدم از رهسپار می‌خواهد امام؛ ظرف قنوتش برای مأموم است هر آنچه از درِ پروردگار می‌خواهد امام؛ گنبد و گلدسته نیست زائرها! برای ماست اگر هم مزار می‌خواهد
فرصت کم است و اهل دعا را خبر کنید جامانده های ماه ِ خدارا خبر کنید جانم خدا...چه ریخت و پاشی نموده است پایانِ سفره ؛هرچه گدارا خبر کنید قدرِ تمامِ ماه ؛ گنهکار می خرند آلوده هایِ بی سروپا را خبر کنید من گُم شدم زقافله ها دور مانده ام لطفی کنید و راهنما را خبر کنید
ای آفتاب عشق و عدالت شتاب کن باز آ قنوت باغچه را مستجاب کن این خاک تشنه بی تو به باران نمیرسد باغ خزان زده به بهاران نمیرسد خورشیدی و زمین و زمان در مدار توست مولای من بیا که جهان بیقرار توست تنها تو منجی بشر و آدمیتی اصلا تویی که فلسفه خاتمیتی
من دینُم و دنیام امروزُم و فردام صَدَقِیْ سر شاه چراغه ای دل که شکِسِّه بونِیْ تو رو داره مث اُیْنه‌کاریِ رواقه مث قطرِیْ بارون پیشِت روسفیدَم که من از ای و او به هَوُیْ تو بریدم نذر تو عمرُم جونُم آقو بُ شهیدات من پیمون بَسّم هر جُ رفتم برگشتَم اینجُ کفتر صحن و سرات هسّم یا احمدبن‌موسی شاهچراغ عاش
باغبان باشد و گلزار بسوزد سخت است لانه مرغ گرفتار بسوزد سخت است غربت و وحشت و تاریکی و دود و آتش آشیانت که شب تار بسوزد سخت است بر روی آتش این خانه کسی آب نریخت دلت از این همه آزار بسوزد سخت است این در سوخته داند ،که زن حامله‌ای در میان در و دیوار بسوزد سخت است
به ما تنها اهانت میشد ای کاش و جسارت نه شهادت بود ارث خاندان ما ، اسارت نه تا حالا از این خونواده زنی رو نبردن اسارت الهی میمردم نمی‌دیدم اینقدر جسارت یا مظلوم به آتیش کشیدن حرم رو یا مظلوم کجایی شکستن سرم رو یا مظلوم
یا غایة آمال العارفین یا اول امام المومنین علی یا علی صل علی سید العابدین صل علی مولی الموحدین علی یا علی من به دل عشق تو رو دارم ز ولای تو سرشارم به هوای تو مست تا نفسی به تنم باشد حرمت وطنم باشد نکشم ز تو دست نرسد اگر به علی کسی به کجا رود به کجا رسد به خدا قسم که اگر کسی به علی رسد ب
آه الشام تو همین جمله خلاصه شد دردام روضه‌ی باز منه نگاه از بام دم دروازه رسیدیم حسین جرعه جرعه غم چشیدیم حسین ما که خانواده‌ی عصمتیم حرفای بدی شنیدیم حسین ورودی شهر شامات حسین افتادیم توی مکافات حسین دورمون غلام و رقاصه بود دم دروازه‌ی ساعات حسین ای کشته‌ی گندم ری من کجا و مجلس می قلبم داره کنده م
وصف ما کجا گفتن از تو یاعلی ذکر هر ملک لا فتی الی علی یا مولا علی از تو دم زده دم به دم خدا علی هر کجای کتاب قدر و انما علی یامولا علی نام و یاد تو بهترین عباداتم محو جلوه های تو ای شکوه آیاتم با نوای تو تشنه ی مناجاتم مرقدت تو شد مولا قبله مناجاتم به علی به علی به علی
مادرم یادم داده اگه یه روز زیر بار غصه‌ها خوردم زمین بیارم به روی لب‌هام همیشه نام زیبای امیرالمومنین نداره غصه، دلم با حیدر صدای قلبم شده یا حیدر یا حیدر یا حیدر یا حیدر یا حیدر کاش میشد تا که بیام تو حرمت آقا جون با ناله و آه بخونم بشینم میون ایوون طلا برا تو من امین الله بخونم تا عمری دارم برا
چه خوبه کربلا مخصوصاغروب کربلا اگه دلت گرفت حرفاتو بگو به کربلا هوای کربلا مخصوصا شبای کربلا منم یه قطره از سیل زائرای کربلا می‌میرم برای کربلا می‌میرم برای کربلا شب و روز از شور حرمت میگم به همه از لطف و کرمت میگم شعرامو یاد محتشمت میگم از شفا بخشی علمت میگم علمت بالا ابی عبدالله ابی عبدالله ابی ع
چشمم به در خشک شدو نیومدی با سر اومدی خوب شد به دخترت بابا سری زدی نبودی ببینی به زخمِ ما چطور نمک زدند نبودی ببینی چه جور رقیتو کتک زدند حالا که اومدی پیشم بمون پیشم بمون پیشم بمون بابا خوش اومدی ای مهربون ای مهربون ای مهربون
ای وای بر یتیمی قلبش شکسته باشد در گوشه خرابه تنها نشسته باشد یا رب ز دست صیاد این صید را رها کن تا جان به سینه دارد از دام رسته باشد روی پدر ندیده دنبال سر دویده من عاشقی ندیدم اینگونه خسته باشد داغی به سینه دارد میل مدینه دارد ای کاش راه رفتن خولی نبسته باشد بابا کدام ظالم سر از تن
گمانم جرم دارد هر که شکل فاطمه باشد که با یک ضربت سیلی شده از من پزیرایی آن شب که من از ناقه افتادم و غش کردم بابا تو کجا بودی از ما تو جدا بودی آن شب که تو از ناقه افتادی و غش کردی من بر سر نی بودم کی از تو جدا بودم آن دم که مرا ظالم من در تشت طلا بودم کی از تو جدا بودم
لطفا منتظر باشید ...
