از عرش از میان حسینیه‌ی خدا آمد صدای ناله‌ی حی علی العزاء جمع ملائکه همه گریان شدند و بعد گفتند تسلیت همه بر ساحت خدا آدم زجنت آمد و ناله‌کنان نشست در بزم استجابت بی‌قید هر دعا
رفت از کفم آب آورم ای داد و بیداد دیدی چه آمد بر سرم ای داد و بیداد سقای طفلان منی آب آور و جان منی مظلوم اباالفضل پشتم شکسته از غمت برادر من بنگر به بالینت نشسته مادر من سقای طفلان منی آب آور و جان منی مظلوم اباالفضل
جز سنان و نی و خنجر چمنی نیست تو را گفتم از خاتم انگشت تو را بشناسم تو که انگشت نداری یمنی نیست تو را تو پس از قتل حسن گفتی غارت زده ام حال غارت شده ای پیرهنی نیست تو را
جز سنان و نی و خنجر چمنی نیست تو را گفتم از خاتم انگشت تو را بشناسم تو که انگشت نداری یمنی نیست تو را تو پس از قتل حسن گفتی غارت زده ام باز غارت شده ای پیرهنی نیست تو را
گر به خواب روم بلکه خواب آن بینم ولی چه سود که کارم عطش رسانده به جایی که برده خواب مگر خواب را به خوابی اگر چه تشنه‌ام اما ز قحط آب ننالم که پر ز آب بصر دامن رباب ببینم
ز ابر خیمه اگر ماه روی باب ببینم به روی خود ز سوی دوست، فتح باب ببینم بیا که منتظرم تا بَری به بزم وصالم چو ذره خویش در آغوش آفتاب ببینم سپید اگر شده مویت ز داغ سرخ جوانان ز خون حنجر خود خواهمش خضاب ببینم
ای سلام آورده جبریل از خداوندت سلام ای محمد برده نامت را به لب با احترام همسر و همسنگر و همگام با خیرالانام سایه‌ات تا صبح محشر بر سر این مستدام ای شده وقف خداوند تعالی دست تو ای تمام هستی خالق به روی دست تو
عبد ضعیف، تاب قهر و تشر ندارد جز آستان ربّش، جایی دگر ندارد بنده رسیده امّا با کوله‌بار خالی پیش خدای خوبش، جز چشم تر ندارد بیچاره‌تر کسی از این تحبس‌الدعا نیست درد است که دعایم دیگر اثر ندارد لطفی مرا کشانده بر آستان توبه این لطف از کجا بود؟! روحم خبر ندارد حُسن توکّلم بر دست دعای زهراست گرچه م
نیلوفر مرداب دنیایم من تشنه‌ی باران و دریایم من ساکن بین الطلوعینم من عازم خورشید فردایم ای خورشید! بتاب؛ هوا سرده ای بارون ببار؛ گلا زرده ای مرهم! دلا پر از درده دنیا شده نامرد؛ ای مرد بیا برگرد عشق بیابون‌گرد؛ ای مرد بیا برگرد من محو شکوه سحر کوهم با شوق تو، مسحور شده روحم آماده‌ی برگشت به
ای وجودت، مطلع الانوار؛ یا موسی‌بن‌جعفر ای جلالت برتر از گفتار؛ یا موسی‌بن‌جعفر ای رواقت کعبه‌ی دل؛ وی حریمت، طور سینا ای هزاران موسی‌ات زوّار؛ یا موسی‌بن‌جعفر ای خوش آن بیمار کز فیض تو، می‌جوشد شفایش ای هزاران عیسی‌ات بیمار؛ یا موسی‌بن‌جعفر از تو می‌گیرد تجلّی سینه‌ام چون طور سینا وز تو باش
حسین جان به یاد لبت یک شبم خواب راحت نداشتم کنار تن کاسه آب گذاشتم حسین جان تو بودی و گودال و تنت زیر نیزه خداحافظی کرده با زینبت زیر نیزه یا مظلوم صدا میزدم مادرت رو یا مظلوم نشون می‌دادم حنجرت رو یا مطلوم صدا میزدم مادرت رو ای بی کس به دامن بگیره سرت رو یا مظلوم
تردید مکن تصورش هم زیباست ایوان حسن عجب صفایی دارد آینه شدیم ما در زیر باران نجف ما دور شده ایم در بیابان نجف خاکیم ولی اسیر طوفان نجف تا نعره زنیم پیش ایوان نجف هرکس به ولایت علی شک دارد با مادر خویش در میان بگذارد
پسرم گفت علی و پدرم گفت علی مادرم یکسره از پشت سرم گفت علی حکم کامل شدنم بود که یک نیمه ی من؛ گفت یا فاطمه نیم دگرم گفت علی یاعلی گشت عصای پدرم طوری که؛ وقت برخاستن از جا پدرم گفت علی شد کریم دوجهان بین خدایان کرم حسن از بس که به هنگام کرم گفت علی
از اول سال دلتنگ هوای نجفم در پیچ و خم محله های نجفم نائنی و انصاری و علامه امینی و حکیم بین علما محو علمای نجفم وقت سحر است نزدیک اذان قربان سحرهای نجف در رمضان مغرب شده و زوار نجف یک سفره ی افطار تو بازار نجف چه افطاری چای عراقی و دهین چه افطاری پیش امیرالمومنین چه افطاری همه مهمان سفره ی
من از این و از آن حذر می کنم عزیزم فقط با تو سر می کنم تو که احتیاجی نداری به من منم که ز دوری ضرر می کنم شبانه می آیم در خانه ات به حسرت نگاهی به در می کنم خودت را بده ما بقی را بگیر ببین بعدش اما اگر می کنم
من از این و از آن حذر می کنم عزیزم فقط با تو سر می کنم تو که احتیاجی نداری به من منم که ز دوری ضرر می کنم شبانه می آیم در خانه ات به حسرت نگاهی به در می کنم خودت را بده ما بقی را بگیر ببین بعدش اما اگر می کنم
منی که از تولدم تو کشوری بزرگ شدم که از سرِ ماذنه هاش اسم علی و بچه هاش می پیچیده سمت هر طرف دل میره ایوون نجف میخوام که نوکرش باشم غلام قنبرش باشم با علی با علی با علی؛ تا آخرش باشم علی مولا علی مولا
ای کشته‌ی دور از وطن! خوش اومدی به وطنت عجب حکایتی شده، زخمای رووی بدنت ای که شهید نظر لطف امام رضا شدی این شب جمعه‌ای تو هم، زائر کربلا شدی یاد حسین می‌ندازتم، شهیدی که شبیهشه برای ما تابوت تو، تداعی ضریحشه از راه دوری رسیده گریز روضه‌ی امشب گریه کنیم همه با هم برا برادر زینب ما ملّت شهادتیم؛
چقدر منتظر و بی‌قرارمانی تو امام غایبی امّا چه مهربانی تو حضور گرم تو، احساس می‌شود دائم همیشه و همه‌جا در کنارمانی تو بگیر دست مرا تا به آسمان ببری شدیم عبد زمین و آسمانی تو کریمی و همه‌جا، حرف این کرامت‌هاست خدا کند که مرا هم ز در، نرانی تو دعای پشت سر ما، دعای وتر شماست شبیه فاطمه در فک
آن‌جا که اشک، پای غمت پا گرفت و بعد بغضی میان سینه‌ی من، جاگرفت و بعد وقتی که ذوالجناح، بدون تو بازگشت این دخترت، بهانه‌ی بابا گرفت و بعد ابری سیاه بر سر راهم، نشسته بود ابری که رووی صورت من را گرفت و بعد آن‌جا صدای مادر دل‌خسته می‌رسید آری! صدای گریه‌ی زهرا گرفت و بعد همراه آن‌صدا، لب طفل
من زینب غم‌پرورم اُمّ حبیبه ببین چه آمد بر سرم اُمّ حبیبه حق داشتی نشناختی که زینبم من شد پیر بانوی حرم اُمّ حبیبه باور نمیکردی ببینی بی حسینم من هم نمیشد باورم اُمّ حبیبه این سر که بر نی میکند قرآن تلاوت باشد سر برادرم اُمّ حبیبه
سوخته گرچه پرش از شرر غارت ها پا نهاده است روی تاج اَبَر قدرت ها اُسکُتو گفت و عَوالِم همگی لال شدند ریخت از هیبت او هِیمَنه ی هیبت ها سال ها پیش در این شهر بزرگی می کرد آه دیگر خبری نیست از آن عزت ها بین این شهر بنا بود که مهمان باشد اُف بر این رسم پذیرایی و این دعوت ها
همه عمر در تباهی همه عمر غرق غفلت به دلم هزار غصه به دلم هزار حسرت پی کار خویش بودم پی کار من دویدی ز بزرگی تو شاها چه کنم من از خجالت چه زیان تورا که من هم برسم به آرزویی نظری که شام هجران برسد به صبح وصلت دل من گرفته آقا تو بیا برس به دادم سحری تو یاد من کن که خوشم به این حمایت
یا اباعبدالله آقای من عشقت دین و دنیای من من اگر سینه برایت نزنم میمیرم من اگر گریه برایت نکنم میمیرم کافی که چشم من تر شه خدا منو به تو میبخشه گریه کنم که دلم واشه قرارمون کربلا باشه
مثل مادر جوون مرده برات گریه می کنم ببری یا نبری به کربلا گریه می کنم من از اون موقعی که شنیدم آقا گفتی انا قتیل العبرات گریه میکنم گریه گریه میتونه حالم رو بهتر کنه خدا نسل گریه کن هات رو بیشتر کنه الهی خدا به حق اشکای عمه جان رزق اشک چشم ما رو چند برابر کنه
شال از شونه‌ی مسیح انداخته اندوه به دل ضبیح انداخته جوری زلفت رو گرفته دستش انگار پنجه تو ضریح انداخته اولین زائر تو نیزه است اولین خادم تو سنگ سر چادرم اگه دعواست سر پیراهن تو جنگ
یا غافر الخطایا، با ما چکار داری با بنده ای فراری، اینجا قرار داری از روسیاه عالم، چه انتظار داری؟ راهم اگر ندادی، تو اختیار داری یکسال رفته بودم، دنبال اشتباهم حالا رسیده ام با، پرونده ی سیاهم عمر و جوانی ام را، عصیان تباه کردم این گرگ یوسفم را، تنهای چاه کردم
افتاده بود تشنه‌لب و آه می‌کشید فریاد بی‌کسی‌اش به جایی نمی‌رسید او رحمت رحیم، جواد الائمّه بود می‌داد از کرامت خود بر همه، امید هرکس که رفت محضر او، دید می‌شود در سایه‌ی عنایت او درد، ناپدید من درک کرده‌ام خودم این نکته را که هست نام جواد بر همه‌ی قفل‌ها، کلید دریای جود و عاطفه و ناجی نجی
من مات و لم یعرف امام زمانه مردنه بدون امام اوج زیانه خوش به حال اونکسی که دل نگرانِ امام زمانه نکنه نشناسی پسر زهرا رو نکنه مثل کوفه تنها بذاریم مولا رو نکنه بنویسیم نامه ی همعهدی نکنه مثل اجدادش تنها بمونه مهدی
حیاتنا حسین مماتنا حسین حبیبنا حسین و حبه یجمعونا یا اباعبدالله تویی تو ناجی دنیا حرف مشترک ما حسین حسین یا اباعبدالله تویی تو فاتح دلها ما غلام و تو مولا حسین حسین حسین لایتناهی نعمت دیرین الهی حسین کار خدایی عشق همه سلیقه هایی حسین شور و نوایی مقصد اربعین مایی
تو بگو عشق من میگم رقیه میره قلبم با یه ذکر سه ساله تو بگو دل سر برات میارم دست ازت بردارم دیگه محاله محشره رقیه بهترین اسم دختره رقیه خودش یه تنه لشکره رقیه حبل المتین معجره رقیه تاج داری بانو پرچم داری بانو تنها دلیل ذوق علمداری بانو
بیا که ثانیه‌ها بی تو یا نمیگذرد و یا اگر گذرد بی بلا نمی گذرد چنان به روی سرم سقفی از گناه زده ام که ز آن به هیچ طرقی دعا نمیگذرد شب مبارک قدر است یا ولی الله اگر تو نگذری از من خدا نمیگذرد نه که در فراخ در تنگنا به بیاد تو ایم مگو که یاد تو از یاد ما نمیگذرد
بی قرارِ کربلا اونه که پناهی جز خودت نداره کربلا دوست داره پاشو تو خاک تو بذاره کربلا دوست داره همه رفیقاشو بیاره کربلا عشقه حسین جونه حسین محور رفاقتامونه حسین چه تا الآن چه از قدیم ما تو هیئتا با هم رفیق شدیم قرار ما از اون قدیمه کربلا زندگیمونو کرده بیمه کربلا
من و این نفس گرفتار؛ الهی العفو تویی و این دل بیمار؛ الهی العفو عوضم کن؛ عوضم کن؛ عوضم کن این‌بار خسته‌ام زین‌همه تکرار؛ الهی العفو روبروی حرم و چشم به گنبد دارم سرم و شانه‌ی دیوار؛ الهی العفو نکند بگذرد این ماه و نبخشی مارا بگذر ای حضرت غفّار؛ الهی العفو دل مارا بتکان تا که بریزد جز تو آه
چگونه سر کنم، شب را عزیزم چه سازم جان بر لب را عزیزم به‌جای تو حسن، ای کاش امشب کفن می‌کرد زینب را عزیزم تورا می‌شوید امشب، دست دریا تورا با اشک ما با اشک زهرا نمی‌دانم چرا می‌گویم امشب بریز آب روان، آهسته اسما غم آمد تا لبالب گردد آن‌هم ز داغت، جان بر لب گردد آن‌هم من و این یک‌کفن با دو برادر
تویی که شاهد هر گناهمی جای من تویی که چشم به راهمی تویی که شاهد هر گناهمی هرکجا به هرکسی رو میزنم ولی یام میره تو پناهمی سر من گرم گناه ست میبینی حال منو چشمتو گرفتی تا دیدی تا اعمال منو
آه رقیه خاتون از اون شبی که گم شدی توی بیابون هرجا که اسم تو میاد میگیره بارون با دست کوچیکت یه کاری کن برامون بذار بگم با زبون ساده همین حسین حسینم از سرمن زیاده خدا اجازشو به هرکسی نداده به هر زحمتی بود موهامو شونه کردم خداحافظی با خاک ویرونه کردم ببخشید بابایی تو رو بهونه کردم تو که تقصیر
انگار اومد بر قلب من فرود خنجری که سرت رو از پیکرت ربود اونی که سر از تنت برید فکری به حال دل زینب نکرده بود رگاتو می بوسم گلوت و می بوسم تو رو خدا منو زابه راه نکن دست و پا که میزنی مادر و صدا نکن یه نفر کاری کنه شمر اومده برا ما جلو داری کنه
اللهم اکس کل عریان حسین جان مونده تنت روی بیابان حسین جان جونی واسم نمونده نفس برام نذاشتی من اومدم بمیرم خودت ولی نخواستی یاد لبای خشکت چند وقته که مریضم مقتل نوشته خیلی بد کشتنت عزیزم من درگیر فراق و کربلام عاشورای عراق و کربلام
پدرم آدم شریفی بود یا علی از لبش نمی افتاد چون که تاب و تب علی را داشت هیچ موقع تبش نمی افتاد گرچه یک کم درآمد کار پدرم از بقیه کم تر بود آبروی محله ی ما بود پدرم چون غلام حیدر بود روزی از روز ها به بابایم مادرم گفت ای فدای سرت در و همسایه شکوه ای دارند همه آسی شده اند از پسرت
لطفا منتظر باشید ...
