عمری‌ست گرچه خواندم با گریه، ربّنا را هم توبه را شکستم؛ هم حرمت خدا را با این‌که جاهلانه، مهمانی‌اش به‌هم خورد پیش همه نگه‌داشت، او حرمت گدا را یا ربّی، یا الهی! یا ربیّ، یا الهی نگذاشت آبرویم پیش کسی بریزد هرچند که گناهم بد بود و آشکارا بالا نشسته بودم؛ کبرم مرا زمین زد یک‌بار هم نبردم، ف
سر شب تا سحر، منادی حق هر گنه‌کار را صدا کرده من آلوده هم، طمع کردم دائم الفضل، سفره وا کرده باز کرده دو دست رحمت خویش تا که شاید من و تو برگردیم طعم آغوش مهربانش را سیزده‌روز تجربه کردیم مهربان‌تر ز مادر است خدا ما که هستیم؟! عبد فرّاریم با تمام گناه‌کاریمان در جگر، حبّ مرتضی داریم سینه‌ام
روح تویی؛ جان تویی؛ معنی ایمان، تویی خواهر معصومه‌ی شاه خراسان، تویی عمّه‌ی جود و کرم؛ بانی احسان، تویی سایه‌ی رووی سر مردم ایران، تویی پس به تو از جانب، خیل گداها سلام خواهر شاه رئوف، دختر موسی سلام زائر تو، زائر آل محمّد شود در حرمت، مست از باده‌ی بی‌حد شود کاش‌که روزی ما، بار مجدّد شود هرک
دم آخر بی‌تو، چشم من گریونه سفر سخت من، ناتموم می‌مونه دیدی منو کشت، آخر جدایی کارم تمومه، رضا کجایی؟! خواهر تو آخر از پا افتاد توو دیار غربت، تنها جون داد واسه‌ی معصومه، شب اشک امشب زیر لب می‌خونه، چی کشیده زینب تمومه لشکر، دور برادر کنار گودال، رسیده مادر یه بدن بی‌سر بین گودال خواهری که پ
مینویسم خدا بحق حسین یا سریع الرضا بحق حسین ربنا آتنا بحق حسین گویم العفو را بحق حسین تا ببخشی مرا بحق حسین ربنا ربنا اله کریم سفره دار کریم ماه کریم دست خالی به بارگاه کریم آمدم باز در پناه کریم نظری بر گدا بحق حسین
خسته ام از بس که بوسیدم تو را از راه دور قامت نیزه بلند و قلب دختر سوخته بس که دیدم جای سنگی را روی پیشانی ات اشک ، هم حتی درون دیدهء تر سوخته سوختم اما نه به اندازهء تو در تنور حتم دارم صورت تو ده برابر سوخته پشت عمه زینبم سنگر گرفتم بین دود تا که من کمتر بسوزم جاش ، سنگر سوخته آتش
سیدالشهدا یا مقطع الاعضا سیدالشهدا یا مقطع الاعضا مونده روی زمین پیکر تو رها السلام من دفنه اهل قری خواهرت اگه نیست رفته شام بلا ریگ و رمل بیابون برات گرفتن عزا سید الشهدا سید الشهدا یا مقطع الاعضا سید الشهدا سید الشهدا یا مقطع الاعضا
خوش آمدی، گله ای نیست، بهترم مثلا شبیه قبل نشستی برابرم، مثلا خیال میکنم اصلا مدینه ایم هنوز بهشت چادر زهراست بسترم مثلا دوباره مثل گذشته کشیده ای بابا خودت به دست خودت شانه بر سرم مثلا نسوخته ست، نه امشب به پات می ریزم خیال کن که همان نازدخترم مثلا
بیتاب و بی صبر و قرارم در فراقت یابن الحسن ابر بهارم در فراقت در سینه آتش دارم و در دیده باران این است حال و روزگارم در فراقت یک عمر در دل بودی و از دیده پنهان هم با منی هم غصه دارم از فراقت هر صبح و شب در خلوت خود روضه دارم شد روضه ها دار و ندارم در فراقت
دوره کردن عبای پیغمر رو پاره کردن چاره ی خیمه ها حرم غریب مخدرات رو بیچاره کردن از تل دیدم سر تو دعواست دیدم گودال شلوغ بلواست حس کردم که مادرم اینجاست آره تشنه بودی که چشات تار شمر راحت نمیذاره کینه از بابات علی داره کینه داره که میشینه رو سینه دخترت رقیه میبینه مادرت فاطمه میبینه
اینقده آبرو دارم، چیزی بخوام یا نه چیکاره‌ام بهم بگو به کار تو میام یا نه من که همیشه با توام تو می‌مونی برام یا نه زیر لحد که برم، وحشت می‌گیره منو قول دادی ول نکنی دست‌های سینه‌زنو هرچی تو برام ساختی، تو دنیا خراب کردم فردای قیامت من خیلی روت حساب کردم جانم ابی عبدالله، جانم ابی عبدالله
به کوره راهم و چشمان سر به راه ندارم چراغ راه ، در این جاده ی سیاه ندارم ببین خراب شده هر پلی که پشت سرم بود ! پناه آخر من شو ؛ پناهگاه ندارم برای مجلسِ بخشیدن گناه ، گریزی به غیر روضه ی گودال قتلگاه ندارم همیشه آه خجالت کشیدم که فقیرم ببخش بین بساطم به غیر آه ندارم
ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی دائم گل این بستان شاداب نمی‌ماند دریاب ضعیفان را در وقت توانایی مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد که از دست بخواهد شد پایان شکیبایی ای درد تو ام درمان در بستر ناکامی ای یاد توام مونس در گوشه ی تنهایی
دل صبور ولی بی قرار هم داری به لطف حضر‌‌تتان روزگار هم داری من از بلندترین جای عرش افتادم مگر بلندتر از چشم یار هم داریم کبوتر‌یم و قفس مژده ی رهایی نیست غریبه ایم و در این شهر آشنایی نیست گناه فاصله انداخت بین ما و حسین وگرنه دلبر ما طالب جدایی نیست
راس تو میرود بالای نیزه ها من زار میزنم در پای نیزه ها اه ای ستاره دنباله دار من زخمی ترین سر نیزه سوار من ای حسینم ای حسینم ای حسینم ای حسینم ای حسینم ای حسینم باگریه آمدم اطراف قتلگاه گفتی که خواهرم برگرد خیمه گاه
ستر ناموس نبوت چون حجاب زینب است محتجب لفظ حجاب از احتجاب زینب است دانش آموز علی خواهر ناموس دین کی دهد معجر زسر، قرآن کتاب زینب است از مزارش گر صدای سوز و سازی بشنوی آن صدای سوزش قلب کباب زینب است از میان تربتش بوی حسین آید برون کهنه پیراهن گمان در مزار زینب است
دل من وقت دعا روح دعا یادت نره دل من ماه خداست ماه خدا یادت نره دل من قول بده این دفعه اگه رفتی عراق یه سفر به کاظمین وسامرا یادت نره خونه ی اصلی صاحب الزمون تو سامراست سر زدن به خونه ی امید ما یادت نره وقتی افطار میکنی یاد عزیزترینا باش دل من سفره‌ی افطاره آقا یادت نره تو نداری هم بیا برا
ای آشنای عبد گنه‌کار، یا مجیر! مشکل‌گشای هرچه گرفتار، یا مجیر! از من تمام عمر، گنه دیدی و گنه شرمنده‌ام از این‌همه تکرار، یا مجیر! از بس‌که تو ندیده گرفتی گناه من بر معصیّت نموده‌ام اصرار، یا مجیر! دیگر بیا مرا ز حریمت، جدا مکن ناز مرا کشیده‌ای هربار، یا مجیر! می‌ترسم از قیامت و از دوری حس
تو نور خدایی؛ تو خورشید نسل زهرایی امام دو عالم؛ غریب شهر سامرایی خون شیعه، نذر غبار روی مزار پاک تو یا مولانا یا مقتدانا! دنیا فدای خاک تو تو این عالم، قبله‌ی مرادی گداتم من، یا امام هادی تو افتخار ولایتت رو به شیعه دادی تو جمع صفاتی؛ تو پرچم دار آل‌الله تو راه نجاتی؛ تووی این طوفان گمراهی
این غم از هر غمی بزرگتر است قبرشان هم مصیبتی دگر است قبرهایی که جبرئیل امین به طواف آید از بهشت برین نه نگهبان نه پاسبان دارد نه حصاری نه سایبان دارد نه چراغی که تا سحر سوزد نه کسی تا چراغی افروزد ای بلند اختران چرخ برین ای زُحل ای عطارد ای پروین مشعل شام تارشان باشید شمع های مزارشان باشید تو هم ای
دیدی از غصّه و غم، خسته و مالامالم آمدی باز خودت، زود به استقبالم از وفایت چه بگویم که شبیه مادر هرکجا رفته‌ام و آمده‌ای دنبالم مرگ همسایه و اقوام، مرا زنده نکرد بس‌که با حرص و طمع در طلب آمالم از سیه‌رویی و احوال بدم، هیچ مپرس شرم‌سارم؛ چه بگویم؟! به همان‌منوالم چه گرفتاری و بیماری سختی د
خوش به حال آفتاب صبح تا شب می‌تابه رو قبرای خراب خوش به حال آفتاب میذاره سرش رو رو خاک بقیع وقت خواب اگه ایوونی بود صبح تا شب توی بقیع مهمونی بود اگه ایوونی بود دم مغرب تو بقیع مرثیه خونی بود اگه ایوونی بود دور تا دور حرم موج چراغونی بود افسوس که اینا خیاله یه خیال قشنگ پس کی تو بقیع میبینم یه حال
شب جمعه به دل هوا دارم در سرم شور کربلا دارم شب جمعه دوباره پر بزنم در خیالم به دوست سر بزنم ای با غریبه های جان آشنا ای عهده دار مردم بی دست و پا گوشه ی قتلگاه می آیم بادم آه آه می آیم
یه کاری کن با روضه خو بگیرم گریه کنم تا آبرو بگیرم روشنیه دلم زلال اشکه میخوام با گریه هام وضو بگیرم حضور قلب منه اشکی که برات میریزم نمازمه نیازمه این گریه ها عزیزم گریه گریه گریه زندگیم همینه گریه میکنم تا مادرت ببینه چشمای گریون چشمه ی حیاته صورت بارون زده میدرخشه یقین دارم خدا همین لحظه
مادربزرگ کرب و بلا جان تو قسم باهر فراز روضه به لب جانِ من رسید گودال قتلگاه کجایی دمِ غروب کار کبوتر تو به پرپر زدن رسید بیش از هزار و نهصد و پنجاه ضربه خورد بر تک تک سپاه کمی از بدن از دور پیکرش همه با دست پر روند
به لطفت باز پیدا کرده امشب جان، پناهش را همان‌که دور شد از خانه‌ات؛ گم کرد راهش را گنه‌کاری که کامش با گناهی تازه، شیرین شد چگونه حل کند در چای روضه، سوز آهش را منم آن حاملاً ثقلی علی ظهری که هرباری به آنی می‌شکسته توبه‌های گاه‌گاهش را الهی هاربٌ منک الیک، همچو یک طفلم که در آغوش تو از یاد بر
دلیل عالم ایجاد! السّلام علیک سلام حضرت سجّاد! السّلام علیک سلام! ای که مقام دعا، مقام تو شد توسّل همه‌سجّاده‌ها به‌نام تو شد سلام! نافله‌ی گریه‌های طوفانی سلام! آبروی سجده‌های طولانی تویی که هست لقب‌ها زیاد در وصفت کم است واژه‌ی زین‌العباد در وصفت برای دین خدا، عزّ و مجد آوردی تو در صحیفه
آمدم، در میزنم؛ یا ربّ! گدایت را ببین باز هم این بنده‌ی بی‌دست‌وپایت را ببین ظرف خالی طعام سائلت را پر نکن نان من، گریه است؛ نان بنده را آجر نکن بار من، رووی زمین مانده است؛ بارم را بخر خوب‌وبد، هرچه که دارم را بیا یک‌جا بخر ای پناه بی‌پناهی‌ها! پناهم داده‌ای از تو ممنونم به مهمانیت، راهم د
از کربلا دریای اشکام، رسیده تا مدینه ذکر روو پرچم حرمش، یا زین‌العابدینه اشکش پیچیده توو ضریح رقیّه و سکینه کتیبه‌‌ی حرم اباالفضل، یا زین‌العابدینه خدا بهشتو به عاشقا داد با گریه‌های امام سجّاد ناموس شیعه، اشکای داغ‌دیده‌ترین امامه اشکایی که یادگار راه کرب‌وبلا تا شامه اون‌که جهاد عمّشو با
عمر صد سال اگر طول کشد مختصر است از همان لحظه میلاد اجل پشت در است به کجا می روی ای بنده سرگشته بیا که خدا از رگ گردن به تو نزدیک تر است چه غم از زخم زبان ها چه غم از طعن رقیب که خدا عاشق این سوز دل و چشم تر است بهترین هدیه این سفره مهمانی حق عطش لحظه افطار و دعای سحر است آنچنان پرده بر ا
مست مست آمده تا می‌کده مهمان خدا سفره را پهن کنید آمده مهمان خدا باز تحویل گرفتند مرا مثل قدیم راه دادند مرا در نَزَده پیش کریم دوری از خانه‌ی او آتش جانم شده بود یازده ماه نبودم، نگرانم شده بود قیمتی‌تر شده عبدی که خریدار نداشت به گُنَه‌کاریِ من هیچ‌کسی کار نداشت
یه عالمه گریه به روضه بدهکارم تا خوب نشه زخمات دست بر نمی‌دارم بذار حالا حالا نوکر شما باشم لحظه‌ی مرگ تو خاک کربلا باشم بده که پیش تو، موی سرم سپید نشه بده که نوکرت، بمیره و شهید نشه من، اصلاً اومدم برات شهید بشم تا تو قلب مادرت، عزیز بشم
من با آدم حالم فرق میکنه آرزو و خیالم فرق میکنه باب میل ام البنین سین میچینم چون که تحویل سالم فرق میکنه سین مثل سفره ی ام البنین صبح شنبه ها سین مثل ساقی اهل حرم ماه کربلا سین مثل سجده ها رو به روی ایون طلا یا الهی حول حالنا به ام البنین متوسل شدم این شبا به ام البنین
نزدیک عصر بود، برافروخت ماه تو نزدیک عصر بود، حرم بی‌پناه تو از سینه‌ات زبانه‌کشید آتش عطش آیینه، آب می‌شود از سوز آه تو با آخرین سه‌شعبه به زانو درآمدی شد نیزه‌ی غریبی تو، تکیه‌گاه تو جان داشتی هنوز، حرم بود در امان خود لشکری است این غضب در نگاه تو در بین عمق فاجعه، افتاد پیکرت برخواست ب
شوریده و شیدای توام شیرینی رویای منی تا به قیامت، پای توام دین منی؛ دنیای منی؛ آقای منی باز با شهیدان تو یاحسین باز بر سر خوان تو یاحسین باز به دلم حسرت کربلا وای کربلا کربلا کربلا فانی در ذات احدی جان ابوفاضل مددی عاشق عشق ناب توام صاحب من؛ ارباب منی؛ آقای منی آه! ساکن کربلا یاحسین آه! خاک کویت،
عید نوروز شد و فصل بهار، آمده است ازتو امّا خبری نیست؛ کجائی آقا؟! بی‌تو درد دل ما را نبود درمانی چون تو بر درد دل خلق، دوائی آقا ای سفرکرده! خدا، یار و نگهدار تو باد چشم یعقوب به راه است، بیائی آقا طاق ابروی تو، محراب نماز من و ماست چون تو درکنج دلم قبله‌نمائی آقا پیش تو، شاه و گدا فرق ندارد جانا
من آمدم که این گره ها وا شود ولی اصلا بنا نبود که ز سر وا کنی مرا حالا که فکر اخرتم را نمیکنم حق میدهم که بنده دنیا کنی مرا من سالهاست میوه خوبی نداده‌ام وقتش نیامده که شکوفا کنی مرا
کهنه پیراهنتو تو بغلم میگیرم بوی خونت به مشامم میرسه دلگیرم آخرش یه روزی از غمت حسین میمیرم یادمه یه نانجیب با نیزه زد تو پهلوت مرکبا رد میشدن با نعل تازه از روزت دلم جداییمونو هنوز باور نداره همش میگفتم نامرد نزن مادر نداره ببین غریبِ تو قتلگاه یاور نداره آه دار و ندارم شهنشه نیزه سوارم لحظه
بهار من بیا تا که بهار آید به جان من وگر نه بی تو این نوروز هم باشد خزان من بیا که با تو مهر و ماه را دارم به دستانم و بی تو یک ستاره هم ندارد آسمان من گرفته ظلم سرتاپای دنیا را ، نمی آیی؟ عدالت را بگستر در جهان ای بیکران من به اشک کودکان بی پناه و خسته غزه زمان را کن به تسخیر خود ای صاحب زم
زنی که خواست مردش رحمه للعالمین باشد سزاوار ست در القابَـــش ام المؤمنین باشد محمد در حرا مبعوث شد اما قرار این بود از اول خانه ی پر برکت او مهـد دین باشد خدیجه ذکر لبهای محمد بود و این یعنی چقدر این اسم زیبا می تواند دلنشین باشد لغت نامه نوشته معنی اش را ابرباران زا که نام نامی اش بابَرکت و
لطفا منتظر باشید ...
