متن شعر

دریاست اما بی هیاهو ابره ولی باید نباره

یک پا دماونده که حالا رو صندلی چرخ داره

سینش مثل دیوار زندون خط خورده سال‌های مدیدی

با سرفه میفهومنه خستست از این نفس های اثیری

کسی که پر زد از قفس

بال و پرش رو جا گذاشت

از آرزو ها دست کشید

رو دلخوشی ها پا گذاشت

طوفان رسیدو ریخت رو خاک زیبا ترین سیبای کال رو

تو چشم اون میشه ببینی نا گفته های هشت سالو

امروز برگشته به خونه رو دست پر مهر عزیزا

اما دلش جا مونده انگار پشت تموم خاک ریزا

مرگ پردنست لحظه ای که از اسمون محروم باشه

ما خونمون رو هدیه میدیم تا خونمون آروم باشه

کسی که پر زد از قفس

بال و پرش رو جا گذاشت

از آرزو ها دست کشید

رو دلخوشی ها پا گذاشت