بخون تاریخ ایران رو، چقدر اسطوره پشت ماست
از این جا قله معلومه، آره فردا تو مشت ماست
نگاه کن رد پاها رو، ما کلی راه طی کردیم
محاله از مسیری که داریم می ریم، برگردیم
شبیه کوه دنا محکمن مردممون
نوبت ما شده با قدم دوممون
تازه ۴۰ ساله که وایسادیم رو پای خودمون
بعد زمستون، فصل بهاره
از آسمون ها سنگ هم بباره
جدایی میهن و ما امکان نداره
جوونی پدرهامون، گذشتش بین سنگرها
اونا خیلی حساب کردن واسه فردا، رو نسل ما
روزای سخت رو طی کردیم تو سختی ها، خدا با ماست
نگهداری از این پرچم دیگه پای جوون ترهاست
مثل ریشه ی بلوط استواریم، مگه نه؟
واسه ایران آرزو کم نداریم، مگه نه؟
برای فردا همه ی ما پای کاریم، مگه نه؟