سلام یوسف زینب ، سلام ای نوحم
هنوز بی کفنی ای شهید مذبوحم ؟!

خبر رسید برایم که بوریا شده ای
اسیر تابش خورشید کربلا شده ای

پس از تو بار امامت به روی دوشم بود
صدای قهقهه ی شمر توی گوشم بود

تو عاشقم شدی و من هم عاشق تو شدم
تو دین من شدی و من مبلّغ تو شدم

به قاب شام کشیدم حماسه برگشتم
اگرچه پیر شدم من خلاصه برگشتم

چهل شب است برادر ، غریب و تنهایم
چهل شب است که من کعبه الرزایایم

به زخم قلب عزادار من نمک زده اند
حسین چشم تو روشن مرا کتک زده اند

میان آتش خیمه عقیله سوخت حسین
غروب روز دهم یک قبیله سوخت حسین

همین که سنگ تراشیده خورد بر سر تو
تو ضعف کردی و ناله کشید خواهر تو

هنوز لحظه ی افتادن تو یادم هست
جدال بر سر پیراهن تو یادم هست

هزار چکمه ز رویت عبور می کردند
مرا به زور لگد از تو دور می کردند

تن تو پیش نگاهم بدون رخت شد و
سر تو بسته به یک شاخه ی درخت شد و

به جای آب و غذا غصه ی تو را خوردم
محله ی خودمان سنگ بی هوا خوردم

به صبر امر نمودی اگر خموش شدم
سوار مرکب بی پرده و چموش شدم

محله های شلوغ یهود را دیدم
شراب خوردن قوم حسود را دیدم

به روی تخت نشست و به رتبه ام خندید
چقدر در وسط حرف و خطبه ام خندید

مرتباً به دهان تو چوب می کوبید
به گریه هرچه که گفتم نکوب می کوبید

بنفشه رفتم از اینجا و لاله برگشتم
مرا ببخش بدون سه ساله برگشتم