توسط حضرت آيت الله حاج سيد محمد محسن حسيني طهراني چکیده: 1 قضيه‌اي راجع به يكي از اساتيد و مرد روستايي. 2 بين صور علميه در علم عنائي و بين اشياء خارجي حدّ فاصلي وجود ندارد. 3 گذشته و آينده براي كساني كه پرده از جلوی چشمانشان برداشته شده است معنا ندارد زيرا مطالب را در خود به نحو علم حضوري مي‌يابند. 4 استصحاب حكم نسبت به آتي، از مواردي است كه بايد روي آن بحث شود. 5 آنچه را كه بعضي در توجيه كلام افلاطون گفته‌اند كه مراد از مُثُل، كلّي طبيعي است كه در وعاء علم الهي مانند كلي ذهني به نحو مطلق وجود دارد، اين توجيه ناتمام است چنانچه مرحوم آخوند مي‌فرمايند. 6 مقصود از مُثُل، كلي سِعي مي‌باشد كه وجود خارجي و عيني دارد، چنانچه در روايات و آيات و نحوه توفّي ملائكه و مراتب آن اين مسئله به چشم مي‌خورد. 7 آنچه را كه ما در مورد توفّي ملائكه گفتيم و برداشت مُثُل افلاطونيه از آن نموديم، همين مسئله را افلاطون در مورد انسان و حيوان و ساير موجودات قائل است كه داراي يك حقيقت كليه هستند كه آن حقيقت باعث نزول تمام مقيدات خارجي مي‌شود. 8 نفس مبارك پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم و امام معصوم عليه‌السلام و همين طور وليّ خدا به ماسوي الله احاطه علم حضوري دارند و با اين معنا علم غيب امام كنار مي‌رود بلكه معنا دقيق‌تر و رقيق‌تر مي‌شود زيرا تماماً حضور است و بس. 9 مسئله مثل افلاطونيه را در روايات به صور مختلف مي‌توان يافت. 10 افلاطون مي‌فرمايد: مُثُل، سعه و اطلاق دارند (وجود خارجي سعي، نه وجود خارجي جزئي و محدود)