توسط حضرت آيت الله حاج سيد محمد محسن حسيني طهراني چکیده: 1 كلام مرحوم علامه طهراني رضوان الله تعالي عليه: بركت در نشستن روي زمين است. 2 جلوس در زمين هنگام مطالعه يك امر اعتباري نيست بلكه يك واقعيت است و آن ربط انسان با حقيقت و نزول اسم عليم حق در ذهن است. 3 نكاتي چند در مورد وصيت اميرالمؤمنين عليه‌السلام در حاضرين پيرامون زنان. 4 شعائر ديني بايد طبق سنت و روش بزرگان باشد و امام حسين عليه‌السلام نبايد از صراطیت به موضوعيت تبديل شود. 5 در معناي سفينة النجاة و صراطيّت امام حسين عليه‌السلام. 6 تمام حركات امام حسين عليه‌السلام حساب دارد قيام و قعودش، حركت و وقوفش؛ چنانچه ده سال با معاويه نجنگيد. 7 داد و فرياد زدن در عزاداري و هيئات و گِل بر سر زدن و پابرهنه دويدن در روش اولياء دین نبوده و نيست. 8 آنچه در روايات داريم مقتل خواندن و بكاء و تباكي و ابكاء است و بس و نبايد احساسات مخاطبين را در اختيار گرفت و به هر نحو ممكن مجلس را منقلب نمود زيرا گريه بايد از روي فهم باشد نه احساس. 9 اشعار در مجالس مصيبت نبايد موجب وهن امام عليه‌السلام شود بلكه باید حكايت از ارزشهاي والاي حضرت كند. 10 كلام مرحوم علامه طهراني رضوان الله تعالي عليه: اگر سيدالشهداء در صحراي محشر بدن پاره پاره علي ‌اكبرش را در دست بگيرد و بگويد: من براي شما و دين و عدالت چنين كردم، شما براي صلاح و هدف خود چكار كرديد، ما چه جوابي داريم؟! 11 در منزل امام رضا عليه‌السلام هنگام صرف غذا وقتي سفره پهن مي‌شد تمامي افراد يكسان بودند و سر يك سفره مي‌نشستند؛ درجه يك و دو نداشت تا جدا شوند.