نون ساکن و تنوین در مجاورت ۲۸ حرف زبان عرب، چهار حکم پیدا می کند که عبارتند از: اظهار، ادغام، اقلاب، اخفا. -اظهار: اظهار یعنی آشکار نمودن. اگر نون ساکن و تنوین به حروف حلقی برسد، بطور عادی و واضح تلفّظ می شود و نباید روی آن مکث نمود. حرف حلقی شش بود ای باوفا- همزه، هاء و عین و حاء و غین و خاء. مانند: (همزه): یَنْاَوْنَ مَنْ امَنَ رَسُولٌ اَمینٌ. (هاء): مِنْهُمْ اِنْ هُوَقَوْمٍ هادٍ. (عین): اَنْعَمْتَمِنْ عِلْمٍ سَمیعٌ عَلیمٌ. (حاء): وَانْحَرْمِنْ حَکیمٍ عَلیماً حَکیماً. (غین): فَسَیُنْغِضُونَیَکُنْ غَنِیّاً اِلهٍ غَیْرِهِ. (خاء): وَالْمُنْخَنِقَةٌمِنْ خَیْرٍقَوْمٌ خَصِمُونَ. -ادغام: نون ساکن و تنوین در شش حرف (یرملون) ادغام می شود و این ادغام در دو حرف (راء و لام)، بدون غُنّه و در چهار حرف بقیّه (یَنْمُو) با غُنّه است. غُنّه: صوتی است که از خیشوم (فضای بینی) خارج می شود. دو حرف (میم) و (نون) دارای این حالت هستند، بویژه چنانچه مشدّد باشند و نیز در هنگام ادغامِ با غُنّه و اخفای این دو حرف، غُنّه به میزان دو حرکت ادامه دارد، مانند: (راء): مَنْ رَحِمَ غَفُورٌ رَحیمٌ. (لام): مِنْ لَدُنْ رِزْقاً لَکُمْ. (میم): مَنْ مَعِیَ فَتْحاً مُبیناً. (نون): اِنْ نَشَاْ حِطَّةٌ نَغْفِرْ. (واو): مِنْ وَلَدٍ اُمَّةً واحِدَةً. (یاء): مَنْ یَقُولُ یَوْمَئِذٍ یَصَّدَّعُونَ. # یادسپاری: در کلمات قرآنی (قِنْوان صِنْوان دُنْیا بُنْیان) به سبب آنکه نون ساکن و حروف یرملون (واو، یاء) در یک کلمه قرار گرفته اند، ادغام انجام نمی شود. تنوین و نون ساکنه، حُکمش بدان ای هوشیار _____کز حکم آن زینت بود اندر کلام کردگار در یرملون ادغام کن، در حرف حلق اظهار کن ______ در نزد (باء) قلب به میم، در (مابقی) اخفا بیار.