بخش اول از فصل هفتم کتاب گویای «از رنجی که می بریم»؛ نوشته: «جلال آل احمد»؛ گوینده: «محمدتقی مختارملکی»؛ «مشغول نگاه کردن به دریای بابلسر و آدم های کنار دریا بودم که نظرم به او و دوربینش جلب شد... برای درد و دل به او کمی نزدیک شدم، ظاهرش لب و دندانی سوخته و پیشانی بلندی داشت، در نیمه های راه بازگشتم...روز بعد به بهانه ی عکس به پیشش رفتم، با او هم کلام شدم، گفت که مغازه اش را سوزانده اند، او و همسرش خانه بدوش شده بودند، دیگر نا امید بودند، سوبلمه خورده بودند تا بمیرند اما نشد، پسرشون رفته بود، شایدم کشته شده بود، آژانها مدام می پایید نشون، مشتریهاشون ته کشیده بود...» (16:37)